Nieuw nieuws, oud nieuws

Anne Kuit schreef voor de website van Sadettin K een blog tijdens de repetities van de nieuwe voorstelling Is this the Real Life. Haar blogs vormen een mooi beeld van hoe een voorstelling in Coronatijd tot stand komt en hoe Sadettin tot op het allerlaatste moment nog alles om kan gooien!

Deel 1 : de groepsapp

De groepsapp: een gifje van Sadettin als Freddy Mercury, het item ‘de fabeltjesfuik’ van Zondag met Lubach, verbazing, links naar artikelen, ‘hahaha’, een kop: ‘hoe de coronacrisis complotdenkers tot actie aanzet’. Het maken van de voorstelling Is this the Real Life bestaat op dit moment voor een groot deel uit het verzamelen en delen van zo veel mogelijk informatie.

Vorige week ben ik aangesteld als tijdelijke huisjournalist bij Sadettin K. Mijn taak: als een vlieg op de muur meekijken met het proces en daar voor het publiek, jullie, verslag van doen. In deze eerste blog neem ik jullie mee in de exploratiefase: het onderzoeken van bronmateriaal. Maar voordat we daar zijn: het begin. Lees verder.

Deel 2 : de eerste doorloop

Sadettin in de Is this the Real Life-groepsapp: “Vandaag hebben we een doorloop van een uur gedaan. Het was briljant en vreselijk, geweldig grappig en hilarisch pijnlijk. EN HET IS GEFILMD!!!” Ik weet niet hoe snel ik dat linkje moet openen.

De doorloop, een eerste poging de hele voorstelling een keer te spelen, is gefilmd in een repetitielokaal van Het Nationale Theater in Den Haag. Houten vloer, zware zwarte gordijnen tot de grond. Sadettin zit schuin op een stoel, met zijn rug half naar de camera van waarachter je eindregisseur Jeroen, decorontwerper Sacha en haar stagiaire Katrien af en toe hoort lachen. Hij heeft een telefoon in zijn hand. “Kas, Kas, je hoort mij hè” “Ja, ja”. Ik hoor muzikant Kaspar maar zie hem niet; hij zit in zijn muziekkelder in Antwerpen en is erbij via Zoom. Lees verder.

Deel 3 : inderdaad alles anders

Even ten eerste; terwijl ik dit schrijf luister ik ‘Eagles of Trump metal’, ‘LongArm’ en ‘PsychoPedoPredator’. Muzikant Kaspar heeft de drive vol gezet met eerste aanzetten tot nummers voor in de voorstelling. Dat varieert van zware rock met een hoop gegrunge tot een compilatie van uitspraken van Trump met daar doorheen gewoven lange elektronische klanken. Heerlijk.

Ondertussen ontvouwt zich in de groepsapp zo langzamerhand een ware corona-soap die zich afspeelt in het huishouden van Sadettin. Eerst een zieke vrouw, dan dochter, dan zoon, dan hijzelf verkouden en nu; de juf van zijn zoon die thuis moet blijven. En hij dus ook. Het proces vindt nu dan ook vooral daar plaats. Vanuit huis schrijft, maakt en zoomt het team erop los om in deze rare tijden toch een voorstelling te maken. Lees verder.

Deel 4 : een repetitie kijken van 182 kilometer afstand

Alles aan dit proces is anders dan anders. Half repeteren op afstand, continu onderbroken worden door verkoudheden en daarop volgende corona-testen, theater maken voor 30 mensen…. Ook het woord ‘huisjournalist’ heeft een andere betekenis dan hoe we het in eerste instantie bedoeld hadden. Vandaag kan ik jullie voor het eerst meenemen in een repetitie, maar in plaats van dat ik afreisde naar Den Haag keek ik die terug vanaf mijn Belgische bank. Het is dan misschien niet wat ik me ervan had voorgesteld, maar eigenlijk is het een ideale ‘vlieg op de muur’ positie; niemand die de aanwezigheid merkt van iemand die op 182 kilometer afstand continu van alles observeert en opschrijft.

Die repetitie dus. Op mijn schoot een aantekeningenboekje, op mijn scherm drie vakken. In de één zit Albert, zakelijk leider, met op de achtergrond het inmiddels bekende zoomdecor; een kast met wat mappen, een archiefdoos, troepjes en…. een geel feesthoedje op de plank linksonder? Lees verder.

Deel 5 : knallen

“Twee dagen van 10 tot 10, dat trekken we wel toch? Kas, trek jij dat?” De première begint te naderen. “Hele goede dag gehad vandaag! We hebben weinig tijd, maar we gaan knallen! En het gewoon halen!”, stuurt regisseur Jeroen. Er moet nog even gebikkeld worden; de week voor de première zal er élke avond worden doorgewerkt. Zelfs productieleider Monique kijkt er een beetje van op dat ze dan de dag daarop niet later willen beginnen. Ja, knallen.

Ondertussen krijg ik in mijn mail continu meldingen van Google dat Sadettin verder aan het werken is aan het script in de Drive. Af en toe stuurt hij een update: “Na het avondeten weer verder!”. Knallen. Omdat hij precies zo schrijft als hij praat zijn die teksten heerlijk om te lezen; zijn vertelkunst hoor ik al in mijn hoofd. Lees verder.

Deel 6 : ‘ineens’ een voorstelling

“Monique, ik heb een productievraag. Ik heb een bakje kapsalon nodig.” Het is de dinsdagavond voor de premièrezaterdag, 19.00. We hebben net met elkaar gegeten in de artiestenfoyer. Nu dartelt iedereen rond in de zaal. Jeroen doet een powernap op de tribune. Kaspar verschijnt in pak, Sadettin met een Türkiye petje op. De techniek doet op de vloer finishing touches; het grid gaat op een neer en er wisselen wat lichtstanden. De dolfijnen worden nog even bijgeblazen door de decorontwerpers en fotograaf Sanne komt binnen. We beginnen bijna aan de fotodoorloop. Hoewel de voorstelling nog steeds niet helemáál af is, zie je op social media en in de krant straks beelden van deze avond voorbij komen.

“Waar is die kapsalon?” “Ja daar, op de vloer, naast die tas.” “Die moet ‘ie mee!”. Jeroen geeft Sadettin nog wat laatste aanwijzingen over hoe hij op moet komen. Die wenst de zoomers die er op de laptop bijstaan veel plezier. Ineens zit iedereen op zijn plaats – verspreid over de tribune – en is het stil. Lees verder.

Is this the Real Life speelt t/m maart in diverse theaters in het land.

Foto: Sanne Peper